Opowiadanie 2 Część. I - Niespodziewany Gość.

Co powinieneś wiedzieć przed przeczytaniem...
Niebieski - Dean.
Różowy - Carrie.
Zielony - Niall.
Fioletowy - Ojciec Niall'a i Carrie.
Biały. - Narrator.
(....) - mówi coś w myślach

Kolejny dzień przespała, na niezbyt wygodnej kanapie. Rodzice Carrie nie żyją 1 rok, a jej siostra bliźniaczka zmarła, za nim się urodziła. Została kompletnie sama w czterech kontach. Tak bardzo by chciała się gdzieś wyrwać z przyjaciółmi, ale nie ma z kim..

Poniedziałek, 16.00

Po chwili telefon dziewczyny zadzwonił. Zdziwiła się, kto to może być..

- Hej. Za niedługo podjadę po ciebie. Jedziemy do Londynu. Nie spodziewałem się, że do nas wrócisz.. Tak bardzo się cieszę, że zamieszkasz z nami. Nie mogę się doczekać, kiedy Cię zobaczę i przytulę.

- Ale.. co? Jak to.. to pomyłka.. Dowidzenia.

Rozłączyła się bo myślała, że to jakieś dzieciaki się wydurniają i robią sobie jaja. Telefon znowu zadzwonił, ale postanowiła, że nie będzie odbierać. Jednak ten ktoś ciągle się dobijał, aż w końcu nagrał się na sekretarkę..

- Posłuchaj, to nie pomyłka. Jesteś moją siostrą, nawet znam twój adres zamieszkania – nr.8 ul. Prosta 3, Warszawa. Imię i nazwisko – Carrie Keys, 17 l, również pamiętam datę twoich urodzin – 8 Kwietnia 1996 r. w Dublinie, nasza mama urodziła cię w Irlandii i imienia, nazwiska naszych rodziców – John Keys i Ewa Brylowicz, mama zginęła w wypadku samochodowym rok temu ze swoim partnerem.  Miałaś mieć siostrę bliźniaczkę.. z resztą nie chce ci tego opowiadać, sama wiesz jak było. A ja jestem twoim rodzonym bratem Niallem. Pamiętasz mnie?

- Tak, pamiętam że mam brata. Tylko nie potrafię ci uwierzyć, że to ty.

- Musisz mi uwierzyć. Inaczej nie potrafię ci tego udowodnić. Tak było najprościej. Z resztą.. wytłumaczę ci wszystko po drodze. Pakuj walizki i zaraz będę u ciebie.

- Ok..

-no to do zobaczenia.

- Cześć.

Spakowała walizki, chociaż nie za bardzo wierzyła temu chłopakowi.

6 min. Później

Słychać dzwonek. Carrie szybko pobiegła w stronę drzwi. Ujrzała przystojnego, niebieskookiego blondyna.

- To mój brat?! – powiedziała cicho, ale chłopak ją usłyszał.

- Hej, otworzysz?

- T-tak. Już..

Otworzyła. Chłopak przytulił ją i pocałował w policzek..

 – Nie mogę uwierzyć, że cię widzę. Zawsze marzyłem o siostrze <3 

– Ja też nie mogę uwierzyć..

 – Care.. wszystko w porządku?

 – Tak. Dlaczego pytasz?

 – No bo w dziwny sposób na mnie patrzysz.

 – Wszystko OK. Trochę się zmieniłeś. Jedziemy?

 – Tak, Chodźmy.

Pojechali szczęśliwi i tacy wrócili. Przez całą drogę rozmawiali jak prawdziwe rodzeństwo. Nie mogli skończyć..

2 godziny później – 18.06, wysiedli..

- OMG.. Tutaj mieszkasz?

 – Nie sam. J

 – a z kim? *.*

 – z naszym Tatą J Przepraszam, zapomniałem ci o nim powiedzieć.. L

 – Nic się nie stało. Dawno go nie widziałam. Kiedyś kontaktowaliśmy się codziennie, ale po tym całym zdarzeniu.. nie miałam za co opłacić telefonu i w dodatku się zepsuł.. nie mieliśmy kontaktu już od roku.

 – Wiem. Tata mi o tobie dużo opowiadał i czasami podsłuchiwałem wasze rozmowy. Bardzo chciałem, żebyś się do nas wprowadziła. Nie wiedziałem dlaczego nasi rodzice się rozeszli. Może powiesz mi za nim wejdziemy do domu?

- Oczywiście. To jest proste, Mama znalazła kogoś innego. Ale dobrze, że nie jestem córką tego mężczyzny. Bo nie miałabym ciebie J

- Tak myślałem.. Ja też się cieszę, że wszystko jest normalne J Chodźmy do środka. Bo Tata nie może się doczekać kiedy przyjedziemy.

Weszli .. – 18.10

T – Oo jesteście ! wreszcie!

C – TATO !!! – Rzuciła się mu na szyję.

T – uważaj bo mnie przewrócisz, hehe ;)

C – spokojnie. Nie przewrócę hihi :>

T – Nawet nie wiesz jak się cieszę, że Cię widzę! Nie odbierałaś telefonu i nie dzwoniłaś od roku. Wiedziałem, że coś jest nie tak.. najważniejsze, że żyjesz.

C – ja również się cieszę, że do ciebie wróciłam. No nie wierzyłam mamie i jej partnerowi.. ale kochałam ją i nie chciałam, żeby zginęła.. To wszystko moja wina. – powiedziała lekko zapłakanym głosem.

T – nie martw się, nikt nie spodziewał się takiej wiadomości. I na pewno to nie z twojej winy.

C – ale… w ten dzień bardzo wkurzyłam mamę. Powiedziałam, że jej nie znoszę i nie chce jej widzieć.. ale to nie prawda, powiedziałam to, bo się na nią wkurzyłam. Ona wyszła z domu taka zdenerwowana, aż się trzęsła. Nigdy się nie kłóciłyśmy, byłyśmy dla siebie niemalże jak przyjaciółki.. W dodatku ona prowadziła, widziałam ją gdy wyjrzałam za okno.

Nagle drzwi się uchyliły, i tak jakby ktoś to słyszał i pobiegł na górę. Postanowiła wejść piętro wyżej. Na schodach siedział zapłakany Niall.

- Co się stało?

- …

- słyszysz mnie? Eej..!

 - zostaw mnie na chwilę samego..

- ale..

- proszę..

- ja chcę tylko wiedzieć dlaczego płaczesz.. powiedz mi.

- nie wiedziałem..

- czego?

- tego, że mama nie żyje...

- jak to ? tata Ci nie powiedział?

- Nie...

- przepraszam.

- za co?

- skoro podsłuchiwałeś to wiesz, że to przeze mnie..

- przestań.. wcześniej też się kłóciłyście i mama żyła.. nie wymyślaj takich bzdur, że to przez ciebie.. nie chce nawet tego słyszeć..

- nie jesteś na mnie zły?

- nie.. na każdego przychodzi czas.. najwidoczniej tak miało być.

- masz rację, ale i tak uważam ..

- nie chce tego słuchać!!

- dobra.. pójdę się położyć.

- ok. idź. Ja też zaraz idę..

- OK..

Kilka minut później.. – 18.40

Do pokoju dziewczyny wchodzi Niall. Ona budzi się.

- Hej, chciałem spytać, czy idziesz ze mną i Dean’em J

- a kto to jest? :o

- mój przyjaciel, jest w tym pokoju, więc nie odmówisz. ;)

Carrie – odkręca się i widzi brązowo-okiego blondyna którego miała w snach.

- … *.*

- Wszystko ok.? – powiedział Dean. :o

-Tak, czekajcie na mnie na dole. Muszę się przebrać. J

No jasne.. jak to dziewczyny. Nie idziemy do kina tylko na spacer. ;/.

- Czy to takie dziwne, że chcę dobrze wyglądać? ;/

- Trochę tak. Odkąd pamiętam nie malowałaś się i nie stroiłaś, za każdym wyjściem. :p

- „Odkąd”? widziałeś mnie kilka lat temu.. -.-

- no i ..? :/

- no i to, że się zmieniłam i dorosłam. -.-

- przez dwa lata? :/

- Dziewczyny dojrzewają szybciej niż chłopaki. ;p

- ej.. dobra.. bo zaraz się pokłócicie. Chodź Niall zaczekamy na nią, ale moim zdaniem wygląda dobrze J

- Dziękuję  :>

- nie ma za co ;)

-dobra, chodźmy.

Po 3 minutach wyglądałam tak :

(Zeszłam na dół, lecz chłopaki nic nie powiedzieli. Poczułam się podle, tak jakbym wyglądała tak samo jak wcześniej – normalnie).

 – to co idziemy? :)

 - .. Tak. :) (;( )

 – O! jak szybko :)

Po 5 minutach..

– Czekajcie, pójdę do sklepiku.

D & C – OK.

Dziewczyna tylko czekała, aż chłopak  ją pocałuje podczas nieobecności brata i wyzna jej co do niej czuje.

(W końcu sami…pocałuj mnie.. szybciej! Dopóki on nie wróci! Powiedz, że mnie kochasz! Widzę to w twoich oczach.. Działaj!).

Co prawda chłopak gdy na nią patrzył, oczy świeciły mu się jak płomyki, ale czy to oznacza miłość?..

 – Słuchaj, dopóki jesteśmy sami. Muszę Ci to wyznać/powiedzieć.

 – Jasne, zamieniam się w słuch..

(O taak ! zmierzasz w dobrym kierunku.. zrób to w końcu, nie trzymaj mnie w niepewności !).

 – Tylko.. mówię to na serio..

 – Wierzę Ci, że na serio :)

 – Mam nadzieje, że Cię nie skrzywdzę. I ty czujesz to samo co ja do ciebie. Po prostu widzę jak na mnie patrzysz, a ja..

– Taaaaaak… ?

 – Ech.. chodzi o to, że..

 – no dawaj! Prosto z mostu!

(Awwwww! Nie mogę się doczekać kiedy to powiesz! <3)

 -  Widzę w twoich oczach, że mnie kochasz. Wybacz, ale.. ja nic do ciebie nie czuję. Mam dziewczynę i kocham ją. Ciebie szanuję jak przyjaciółkę. Przepraszam. Nie chcę, żebyś robiła sobie nadzieje.. musiałem Ci to powiedzieć.

 – co ty gadasz? Hahahah. Zdaje Ci się. Na wszystkich tak patrzę – jednakowo. Ja ciebie naprawdę traktuję jak przyjaciela.

 – Nie kłam. Powiedz mi prosto w twarz prawdę. Chcę, byśmy byli ze sobą szczerzy jeśli chodzi o naszą przyjaźń.

 – LOL. Co ty dziś brałeś? Hahahahaha.. może oglądałeś jakąś komedię romantyczną? :D/;(

Przez przypadek wypłynęła łza z jej policzka..

 – w takim razie.. dlaczego płaczesz?
– to ze śmiechu! Często tak mam :D

(Pewnie zaraz wymyśli wymówkę, że musi iść do łazienki, a tak naprawdę będzie tam płakać. Wiem to z doświadczenia, miałem wiele dziewczyn które zareagowały tak samo na moje odrzucenie, a potem miałem do siebie żal – nie chciałem ich ranić, są takie wrażliwe i delikatne).

 – Wybacz, muszę iść do łazienki.

 – ej.. poczekaj !

 – zaraz wracam..

(Cholera! Wiedziałem! Nie chciałem jej zranić. Ona jest naprawdę świetną dziewczyną, ale nic do niej nie czuję. Nawet gdy ładnie się ubierze i umaluje. Wolę dziewczyny naturalne i oryginalne – ale to nie o to chodzi. Nic mnie z nią nie łączy – Po prostu.. Kurw* nienawidzę kiedy dziewczyna przeze mnie płacze!)

(Zapłakana - Co?! Ale.. jak to! Przecież on tak na mnie ślicznie patrzył, przygryzał dolną wargę, nie mógł oderwać ode mnie oczu! A może.. po prostu zrobiłam sobie nadzieje, a on zachowywał się podług mnie zwyczajnie – jak Przyjaciel).

Zmyła jak najszybciej makijaż i się ogarnęła. Następnie wyszła z łazienki udając, że wszystko jest w porządku..

Wrócił Niall.

N – Jestem. Proszę, to dla was. (słodycze i soki).

D – Dzięki. – Powiedział spoglądając na nią i zastanawiając się czy płakała.

C – Nie dzięki.. pójdę do domu. Brzuch mnie boli.. – powiedziała spoglądając w podłogę i na Nialla.

N - :o Dobrze. Widać, że jakaś przybita jesteś. Chodź odwieziemy Cię.

C – Znam drogę do domu. Nie musicie mnie odwozić.

N – Oszalałaś? A jak zemdlejesz gdzieś po drodze?

C – Histeryzujesz..

N – Nie. Po prostu się o ciebie martwię – jak brat o siostrę.

C- Z resztą jak chcesz. Ważne żeby mnie z wami nie było, będziecie się świetnie bawić beze mnie.

N – Co ?

C – Nic.. nie ważne.. – Odeszła w stronę samochodu.

N – Co ją dzisiaj ugryzło.. wiesz może o co chodzi?

D – Nie mam pojęcia.. musi się naprawdę źle czuć..

N – może dostała okresu.

D – Może..

(A może została skrzywdzona przez twojego przyjaciela.. – wybacz pierwszy raz Cię okłamałem. Nie mogłem ci tego powiedzieć, bo pewnie nie bylibyśmy kumplami. A bardzo lubię spędzać z tobą czas, jesteśmy kumplami od kołyski. Złamałem przysięgę. Mieliśmy sobie wszystko mówić, mieliśmy nie mieć tajemnic przed sobą. Mam nadzieje, że gdy wszystko się wyda to mi wybaczysz..)

N – Dobra, Chodź. Odwieziemy ją i ruszamy w stronę klubu.

D – Wiesz co? Pójdę do domu. Mam coś jeszcze do załatwienia.. całkiem o tym zapomniałem!

N - .. szkoda.. no cóż, są ważniejsze rzeczy. Idź. Może Cię podwieźć?

D – nie przejdę się. Mam coś jeszcze do załatwienia na mieście.

N – Jak chcesz.. na razie.

D – Narka.

(Co ja narobiłem…Trzeba się z tego bagna jakoś uratować. Będzie ciężko. Tak naprawdę nie miałem nic do załatwienia na mieście, nie chciałem siadać koło niej bo wiem, że nie chciała bym z nimi jechał. Poznaliśmy się dopiero dzisiaj, a to już może się skończyć utratą obu Przyjaciół. FUCK!)

(Całe szczęście, że z nami nie pojechał. Nie chcę go na razie widzieć. Z resztą wisi mi to. Będę udawać, że wszystko jest OK. Niallowi nic nie powiem, bo podobno są to najlepsi przyjaciele od małego. Nie chce psuć ich przyjaźni).      

Godz. 20.20

T – Kolacja!

N – co dzisiaj?

T – Spaghetti.

C – Mmmm… nasze ulubione rodzinne danie <3 a tak wgl. Powinnam się na ciebie obrazić..

N – na mnie?

C – nie na ciebie, głupku. Nie mam za co. Na Tatę.

T – Upsss.. zapomniałem Cię zawołać do pomocy, ale jej nie potrzebowałem. Umiem gotować.

C – Oj tam, oj tam. Pomóc można zawsze.

N – nie mówię, że nie. Siadajcie.

Drryyyyyyńńńń! – Chwilę po zjedzonym posiłku, zadzwonił dzwonek do drzwi. – 20.30

N – Otworzę.

D – Cześć. Wychodzimy gdzieś?

N – Sorry, ale jestem już po kolacji i idę spać. – Taka tradycja.. :)

D – A mogę chwilę pogadać z Care?

N – Spytam ją..

D – ech.. ok.

N – CARRIE ! Ktoś chce z tobą rozmawiać!

C – Za chwilę..

D - …

N – no to wejdź. Pójdę na górę, a wy tu gadajcie.

C – To ty.. cześć. Spodziewałam się kogoś innego..

D – Cześć, a co masz chłopaka?

C – Nie, to znaczy TAK!

D – to w końcu masz czy nie?

C – Mam ! a tak wgl. Po co ci to wiedzieć? Piszesz artykuł o mnie ? Napisz o swojej dziewczynie. ;p

D nic nie piszę.. chciałem po prostu się czegoś o tobie dowiedzieć. Przyjaźnimy się 1 dzień i mało o tobie wiem.

C – Hah, Ta.. sorki, ale musze iść spać. Przyjdź kiedy indziej – Odeszła.

(Albo nie przychódź w cale!)

Pobiegła na górę niczym lecący ptak..

(Cholera! Nie wiem jak z nią gadać..)

Wtorek 10.00

Do pokoju Carrie wchodzi Niall ze śniadaniem..

N – Trochę się przysnęło Księżniczce.

C – tylko nie księżniczce.. nienawidzę tych niby słodkich słówek.. czekaj, czekaj.. jak to przysnęło?

N - Spóźniłaś się na swój pierwszy dzień do szkoły.

C – ni nie ! jaka szkoła?

N – Tata zapisał cię do najlepszej szkoły muzycznej w Anglii. Oboje wiemy, że marzyłaś o tej szkole..

C – OMG ! Ty tak na serio?

N – jak najbardziej serio.

C – nic nie szkodzi, że się spóźniłam. Może mnie nie wyrzucą ze szkoły..

N – Twój własny Ojciec nie może cię z niej wyrzucić w dodatku wiedząc, że to było twoje największe marzenie.

C – Co? O czym ty mówisz.. – zaczęła się cieszyć jak nigdy dotąd.

N – Jest Dyrektorem tej szkoły.

C – Aaaaaaaaa !!!!!

N – Ale.. to, że jest jej dyrektorem to nie znaczy, że będziesz mogła przychodzić sobie o której chcesz.. to jest szkoła, musisz mieć jakiś obowiązki i przestrzegać przepisów tak jak wszyscy. J

C – Oczywiście. Jejku… DZIĘKUJĘ !!

N – nmzc J

Wtorek 10.20..

Carrie nie mogła uwierzyć, że to prawda.. Jednak gdy zobaczyła Johna – tatę to wszystko jej opowiedział i udowodnił, że to nie sen tylko prawdziwe życie.

…

C – Jej.. tato, to najwspanialsze miejsce ! Dziękuję! – Przytuliła się do Taty.

T – ałała.. nie ma za co. Naprawdę. Chciałem tylko spełnić twoje marzenia.

C – Tylko? Dla mnie to naprawdę dużo. Jesteś prawdziwym tatą, cieszę się, że w końcu zamieszkałam z tobą i Niallem.

T – Dla mnie drobiazg i satysfakcja z twojego szczęścia. My również cieszymy się z twojego powrotu.

C – Jesteś idealnym Ojcem. Większość, żeby zadowolić swoje dziecko musiałby mieć z tego jakieś korzyści. A tobie wystarczy moje szczęście i Nialla! Taki Tato to cud!

T – Staram się najlepiej jak mogę. Ale zmykaj już na lekcję.

C – Ok. Idę.

T – albo zaczekaj! Przypomniało mi się jeszcze coś.. jakieś dwie dziewczyny chciały z tobą porozmawiać.

C – Ale ja nie mam żadnych znajomych..

T – a jednak.. zostawię was same, ale później zmykajcie szybko na lekcje. Nie pasuje spóźnić się na pierwszy dzień w szkole.

R – Hej, jestem Rebecca a to jest Nicole. Czytamy twojego bloga. Bardzo nam się podoba i stałyśmy się twoimi fankami. Nie tylko dzięki opowiadaniom, newsom, Imaginom itd. A także filmikom które wstawiłaś na YT.

Nic.. – Witaj.

C – Cześć nie spodziewałam się, że mam fanki.. ale ja nic nie wstawiałam na YT..

Nic.. – jak to? To chyba ty śpiewasz? – pokazała nagrania na YT gdzie Carrie śpiewa, tańczy, i opowiadania różne rzeczy, a także wygłupia się. Pokazany jest także klip z jej życia. Nagrała go w domu, w Polsce.

C – to rzeczywiście ja. Ale kto to mógł wstawić..

R – pomożemy ci odnaleźć sprawcę jeśli chcesz.

C Dzięki, że chcecie mi pomóc, ale domyślam się kto to mógł być.

R – Tak szczerze? Gdy zobaczyłyśmy ten klip „Of My Life..” to się wzruszyłyśmy, tyle przeżyłaś.. a mimo to jesteś silna. Inspirujesz nas. Bo tyle przeżyłaś i starasz się iść prosto nie przejmując się uwagami innych, a niektórzy załamują się dość szybko po np.: jakiejś kłótni.

C – Dziękuję bardzo.. sądzę, że każdy inaczej przeżywa różne rozterki, bo każdy jest inny. Więc nie poddawajcie się choćby nie wiem jak było trudno.  Nie ma rzeczy nie możliwych. Trzeba wstać i pokazać, że nic ci nie przestanie na przeszkodzie we własnym celu. To twoje życie i ty o nim decydujesz.. co zrobisz w danej chwili, w kim się zakochasz.

Nic.. – to  takie piękne. Jesteś dla nas prawdziwym wzorem.

C – Cieszę się :) a teraz chodźmy na lekcje.

R – OK.
(Byłam bardzo podekscytowana tą szkoła, ale końcu moja wymarzona.. i jeszcze mój tatulek jest dyrrektorem. <3 !)